Deptak

oversensitive

Cóż, nie będę gorsza- skoro również piszę...

/wstydzi się/

/tego też/

Sariel

Co do drugiego to już się wypowiedziałam, to się nie będę powtarzać^^ Praca, praca i jeszcze raz praca nad warsztatem i takie "grube ryby" jak cudowna 'Roś' nie będą miały się do czego przyczepić!

Co do "średniowiecza"... Mieszane uczucia. Po przeczytaniu pierwszy raz zapytałam "ale o czym toto?", przeczytałam po raz drugi i zgrzytnął mi ząb tu:

Ciri

Gdybyś potrzebowała bety dla swoich wierszy, to wejdź w odpowiedni temat i zgłoś się do którejś z betujących osób. Wtedy ona z radością doprowadzi do porządku Twoje dzieła.

oversensitive

Wiem, że najprawdopodobniej wszyscy już widzieli ten tFór, ale chciałabym, żeby następnym razem nie wysuwać błędnych wniosków... i uważać na tytuły. Dziękuję.

Lustrzanką

Nie wiem czym jest słuch
Stoję na wzgórzu
Otacza mnie szmer wiatru
Widzę szelest liści
Świergot ptaków
Popielaty Zielony Brązowy

Nie wiem czym jest węch
Stoję na wzgórzu
Wokoło przekwitające kwiaty jabłoni
Widzę zapach wiatru
Skoszonej trawy
Czerwony Popielaty Zielony

Nie wiem czym jest dotyk
Stoję na wzgórzu
Otacza mnie powiew wiatru
Widzę jak przyjemnie dotykać mokrych liści
Chropowatej kory
Popielaty Zielony Brązowy

Widzę
Jednym ruchem dłoni zatrzymuję czas
Zauważam przemijanie wiatru
Cichy krzyk liści o zrozumienie
Przepełnione trudem ptaków życie z happy endem
Teraz znowu przemijanie
Jeszcze nowe życie i nadzieję
I cierpienie
Widzę własną zgubę żyję dzięki niej

Zatrzymuję chwile naszej marnej
Zapomnianej
Radości
Jednym ruchem dłoni zatrzymuję czas

Teraz widać? :>

Sariel

<3 Pojedynkowe nasze^^ Wtedy nie miałam szansy się wypowiedzieć, więc cieszę się, że teraz mogę^^

Wiersz bardzo mi się podoba. Jak dla mnie ma dość wysoki poziom, chociaż zmysły są dość oklepane pokazałaś je od troszkę innej strony, nie pachną stęchlizną^^

Pisz więcej w tym stylu, podoba mi się, choć nie jest lekki i bez interpunkcji czyta się jeszcze ciężej.
Ulubiony fragment:

oversensitive

Inspirowany [link widoczny dla zalogowanych] obrazem.

Ławka

I będę siedzieć na ławce przez wieczność,
zauważając raz na kwartał coś nowego –
zmianę nudnej scenografii.

Wy – zobaczycie tylko kolejnego trupa!
(Przyczyną zgonu była rozpacz
i nadzieja do kwadratu.)
Wy – kochajcie nadal swe cudowne byty!
(Wystarczy dodać szklankę codzienności,
wstrząsnąć, nie mieszając.)

Zastanawiałeś się kiedyś, ile trzeba czasu,
by zapomnieć?
Ciężko sobie jest poradzić z brakiem głowy,
kilku kończyn…

I choć będę chcieć od ławki się oderwać,
Wgryzając w myśli psychotropy bez recepty –
Żałosną próbę odrodzenia –

Wy – znajdźcie sobie swoją własną ławkę!
(Wygonić kogoś, złamać, zgnieść i zniszczyć,
potem zająć jego miejsce.)

Ciri

Dziękuję, oversensitive.
Nie tylko za wiersz, ale za to, że wciąż wierzysz w to forum. Bo ja - przyznam szczerze - tę nadzieję utraciłam. Zbliżają mi się egzaminy, więc nie wiem, jak będzie wyglądało to pisanie postów codziennie, ale postaram się.
Pierwszym kroczkiem będzie komentarz dla ciebie :) Marny i mało konstruktywny, ale zawsze to coś.
Ten wiersz ma tyle emocji, że aż ciężko uchwycić jedną i się na tej jednej skupić. Lubię twoją twórczość, choć niektóre teksty są lepsze od innych. Ławka jest bardzo dobra - wprawdzie nie tak, jak to drabble, które umieściłaś na Mirriel, ale również zawiera przesłanie: mocne, zrozumiałe i posiadające to coś prawdziwego. To właśnie nadaje niepowtarzalny charakter i klimat, a ty, over, słońce moje ukochane, jak piszesz, to wkładasz w swoje teksty specyficzną odmianę tych kilku cech, które sprawiają, że twój styl jest rozpoznawalny (przynajmniej dla mnie, a to już cud).
Obraz jest również piękny, można go odbierać na wiele sposobów. Specjalnie najpierw przeczytałam wiersz, a dopiero później kliknęłam na link. Połączenie tych dwóch rzeczy jest genialne.

Oficjalnie przyłączam się do Akcji Ratowania Forum.
Ciri