Deptak

Viento

Kilka moich wierszy - na początek...

***

"Kwiaty Umierają"

Mróz...
Przyszedł nocą cichy jak sen,
Kiedy spałam umierały kwiaty,
Zastygła niewidzialna krew,
w blasku księżycowej poświaty.

Zamarł w płatkach bezgłośny krzyk.
Że to już, lecz dlaczego teraz?
Jeszcze będą słoneczne dni,
Jeszcze nie pora umierać.

Październiki bezduszne jak kat,
Wykonują wyrok mroźną dłonią.
Ten porządek ustanowił świat,
Kwiaty umierają, kwiaty się nie bronią.

Słońce zajrzy im w źrenic szkła,
Na spuszczone, poczerniałe głowy.
Taki widok oglądam, co rok -
Kwiatów życia kres październikowy.

***

"Pamięć"

Nie dam Ci tego, co inne dały,
Ja Cię otulę obłoczkiem tęczy,
Pierś Ci wypełnię śmiechem nieśmiałym,
I będę Ciebie pamięcią dręczyć.

Pamięcią, która nawet po latach,
Przypomni żarty, myśli i słowa,
Wiersze ukryte w wyblakłych kwiatach,
I zatęsknienie, żeby miłować.

***

"Taka sobie szanta"

Na morzu gdzie musisz być twardy jak stal,
Gdzie statek to licha łupinka wśród fal,
Tam życie kosztuje najmniejszy twój błąd,
A wzrok wypatruje gdzie może być ląd.

Przeżyliśmy więcej niż przeżyć się da,
I nieraz już dusza sięgnęła dna,
Lecz dobre anioły podawały dłoń,
Gdy wiry na zgubę wciągały w swą toń.

Na starej galerze "Queen Elizabeth"
Niejeden upadał, gdy krwią spływał grzbiet.
Dzwoniły łańcuchy i klął bosman-mat,
Na więźniów, co chcieli się wyrwać zza krat.

Gdy nikłe ogniki na rejach się tlą,
To znak, że za chwilę rozpocznie się sztorm.
Chwyć linę w swe dłonie, nie siadaj do kart,
Bo statek chce porwać lewiatan lub czart.

Jest przystań przyjazna dla okrętów-widm.
Tam rum i kobiety, muzyka wciąż brzmi.
Dopłynie tu każdy i biedak i pan,
Po śmierci nie ważne bogactwo i stan.

***

"Niebo Płacze"

Rozpłakało się dziś niebo
Troską nadaremną.
Bo lituje się nad tobą,
Smuci się nade mną.

Każde z nas na drugim brzegu
Ten swój kamień toczy.
I nie mamy chwilki małej,
By popatrzeć w oczy.

Za szeroka jest ta rzeka,
I z głęboką tonią.
Mogę tylko z mego brzegu
Pozdrowić Cię dłonią.

Może słońce dobrotliwe,
Rozbłyśnie na niebie.
To po tęczy jak po moście
Przybiegnę do Ciebie.

***

"Sierotka"

W świat idzie biedna sierotka
Znękana, smutna i chora,
Umarła jej droga matka,
Umarła wczoraj z wieczora.
Ona nie zazna uciechy
Oj, takiej, jak mają dzieci.
W świat idzie biedna sierota
Wśród wichrów i wśród zamieci

***

"***(Ojczyzna)"

Cichutko lampka płonie,
Przy grobie stoi straż.
Uklęknij, złóż swe dłonie.
Zmów dziecko "Ojcze Nasz"

I pomyśl tak chwileczkę,
Kto pod tą płytą śpi.
Nieznany, biedny człowiek,
Taki jak ja i ty.

Bo zanim twej modlitwy
Wysłucha dobry Bóg.
Wiedz, że oni padli w bitwie,
Byś ty żyć wolny mógł.

***

"Z ostatnim oddechem"

Zawieszony w powietrzu
nić srebrzystą przędzie,
z ostatnim oddechem
jak miłość - odejdzie.

Dziecka śpiew radosny
z porcelany ręce,
z ostatnim oddechem
patrzy nań w udręce.

Zegarek w kieszeni
czas odlicza żmudnie,
z ostatnim oddechem
będzie coraz trudniej.

***

"U Pana Andersena"

Christianie, znów się zamyślasz.
Popatrz, już prawie dziesiąta,
Wystygła kawa nietknięta,
Pozwól, że trochę posprzątam.
Czy mogę zerknąć ukradkiem?
Dziś piszesz o miłości -
To taki wdzięczny temat
I często w twych baśniach gości.
On ją kochał miłością niemą,
We wzajemność nie bardzo wierzył,
Ale serce miał pełne żaru
Mały ołowiany żołnierzyk.
W delikatnej sukni z muślinu
Była taka wiotka i krucha
I nie dla niej żołnierz bez nogi,
Na pewno go nie wysłucha.
Skąd mógł wiedzieć - gdy milczał
Zapatrzony w nią jak w obrazek?
Mój Christianie, musisz obiecać,
Że na zawsze już będą razem.
(Szybkie ruchy pióra na karcie)
Już skończyłeś, mogę przeczytać?
Ta opowieść smutno się kończy,
Ale bajka jest znakomita.
Chłopiec wrzucił swego żołnierza
Prosto w czeluść pieca ognistą,
A on stał zapatrzony w płomieniach
Na tancerkę piękną i czystą.
Nagle wiatr ją porwał ze sobą
Prosto w ogień do żołnierzyka,
Tak, to była miłość prawdziwa,
Którą rzadko się dziś spotyka.
Ja dziękuję ci, mój kochany,
Za te baśnie tworzone w duszy.
Ty potrafisz swymi słowami
Zatwardziałe serca poruszyć.

***
"Bezsenność"

Poduszka znowu pełna kamieni,
Myśli skłębione spać nie pozwolą.
Na ścianie taniec ponurych cieni,
Które szaleją ,które swawolą.

Księżyc w niełaskę popadł z chmurami,
Chcą go usidlić, ściągnąć na ziemię,
W stawie utopić, żeby czasami -
Nie chciał kochankom świecić tajemnie.

Wierzba za oknem płacze okrutnie
Nad swoim losem biednej kobiety.
Jest jak Madonna na żywym płótnie
Jak Matka czuła, ze starej Piety.

Sny powracają z cichym szelestem,
Gdzieś się włóczyły tą nocą ciemną.
Zadowolone, że jeszcze jestem,
A ja, że trochę można się zdrzemnąć

Sariel

Huh... Wiesz, ja jestem z października i to mój ukochany miesiąc w roku. Zawsze wydawało mi się, że jest pełen czerwieni, brązu i pomarańczy, po brzegi wypełniony zapachem gnijących liści i mokrej ziemi, deszczu i wiatru, ale nie umierających kwiatów. Ze "śmiercią" przyrody kojarzył mi się listopad, bo wtedy przychodzi zima oO W październiku nie ma mrozu przecie_-_
Wiersz... huh... ciężko powiedzieć coś, kiedy człowiek się nie zgadza z główną ideą. Ale gdyby nie patrzeć na ten nieszczęsny październikowy morderczy mróz to wiersz jest dobry. Nie jest może jakiś górnolotny, ale tego nikt nie wymaga od początkujących. Nawet mi się podoba.

Kolejny... hum... też nawet dobry. Podoba mi się fragment:

Viento

Nie wiem. Tak wyszło - Moze w październiku rzeczywiście nie ma jeszcze mrozów - wiersz po prostu taki wyszedł i teraz nie chce tego zmieniać.
Dodałam nowe wiersze (w tym samym poście co wcześniejsze)