Deptak

Ciri

Okej, chcieliście, to macie. Wklejam tekst z pojedynku, który wygrałam walkowerem.
W założeniu miało być dedykowane przeciwniczce, czyli w tym wypadku Deletrix. Niech tak będzie.

Betowała Sariel.

Z życia kaktusów

(Naszą ojczyzną jest Ameryka
Afryką też nie pogardzamy
Lubimy sawanny, prerie i pustynie
Jeśli żyć - to tylko na wolności)

Słońce liże swymi promieniami nasze kolce
Chłodne krople deszczu, niczym perełki, uderzają o twarde łodygi, rozbijając się
Staramy się je zatrzymać jak najdłużej, a czas wydaje wtedy stawać w miejscu
Żyjemy na wolności

To człowiek zamknął nas w doniczce, pozbawiając tchu
Skrócił nam korzenie, odciął od naturalnego świata
Nie pozostawił wyboru
Starał się chronić, a zniszczył

Szukamy jakiejś dziury, którą moglibyśmy się wydostać z zamknięcia
Próbujemy żyć własnym rytmem, wijąc się jak wąż, uciekając przed nieuniknionym
Nigdy nie ukażemy się w pełnej krasie
Odebrano nam i tą możliwość

Rozkazują, pokazują palcem, co robić
Gnijemy powoli, tak jak śmierć zabiera człowieka
Odczuwamy ból i tęsknotę
To już nie jesteśmy my

(Naszą ojczyzną jest Ameryka
Afryką też nie pogardzamy
Lubimy słońce, wiatr i deszcz
Jeśli żyć, to tylko na wolności)

Sariel

Mru<3 Miło czyta się wiersze osób, które nie chciały pisać, bo uważały, że nie potrafią, ale jednak dały się przekonać. A wierszem jestem mile zaskoczona. No bo, bądźmy szczerzy, po pierwszym wierszu nie ma się co spodziewać cudów. Zresztą, nigdy nie ma się co spodziewać>3 A tu proszę. Wiersz jest pełen emocji. I znowu zrobiło mi się przykro, kiedy pomyślałam o przyrodzie. I znowu człowiek sobie uświadomił, że nic nie może z tym zrobić. Ech... A te wersy w nawiasach są takie dziecinnie proste. Wiersz jest w miarę podniosły, a te wersy tak człowieka "uspokajają" swoją prostotą i dziecinnością. Po skończeniu czytania wiersza człowiek po prostu siedzi i chwilę się zastanawia. A to najważniejsze; żeby wiersz nie przeszedł obojętny. Szkoda, że Del nie wstawiła swojej interpretacji. Ja w pierwszej chwili miałam skojarzenie "kaktus - kobieta". Bo czyż nie jesteśmy jak kaktusy?

Mera26. . .

Masz rację, kobiety trochę przypominaja kaktusy, ale nie do końca. Dlaczego ? Dlatego, że każdy wie co jest wewnątrz kaktusa ( woda ), ale kto wie co kryje się we wnętrzu kobiety ? Rolling Eyes

Ciri

Czy to komentarz do mojego wiersza, czy raczej do wypowiedzi Sariel? Wolałabym zobaczyć to pierwsze.

Kerstin

Wiersz mnie bardzo nie zachwycił, ale nie mogę powiedzieć, że jest zły. Dobrze operujesz słowem, widać, że piszesz (jeśli nie poezję to na pewno prozę).
Ja nie zobaczyłam w tytułowym kaktusie kobiety- zobaczyłam niesprawiedliwie ukaranych więźniów ;p No, ale to tylko mój wypaczony umysł Smile

Weny,
Kar